بسیاری از محصولات برای نگهداری و حفاظت از مواد داخلی و یا چینش مناسب در کنار محصولات دیگر، احتیاج به پوشش دارند. فرهنگ پوشش برای محصول، از زمانی پدیدار شد که تولید محصولات، نیاز به مدت زمان در عرضه داشت و مخاطبان آن، غیر از تولیدکنندگان بودند (مانند کشاورزان خانوادگی). یعنی آنگاه که تولید محصولی از مقدار نیاز یک خانواده، افزایش یافته و نگهداری انبوه آن به ساختار فروش و ارائه لطمه بزند، در این صورت تولید کننده، نیازمند بسته بندی محصولات با رعایت حجم مقدار نیاز منطقی برای مصرف در یک بسته می‌باشد.

با نگاهی به قفسه‌ی فروشگاه‌های سطح شهر، به یاد پخش برنامه‌های تبلیغات تلویزیونی بین فیلم‌ها می افتیم. چرا که تولید کنندگان، فضای روی جعبه‌ها را با بستری برای تبلیغ محصول، اشتباه گرفته اند. البته با تولید کنندگان که صحبت می‌کنیم، می گویند هر چه به طراح گفتیم، اجرا نکرد. در صورتی که این موضوع، سالیان زیادی است که رواج دارد اصلاً فرض می‌کنیم طراح اشتباه کرد، شما چرا اجازه دادید؟

تصویر استفاده شده بر روی بسته یا جعبه‌ی محصول، ارائه دهنده‌ی ارزش محصول است. چرا که مخاطب در اولین اقدام به خرید، قبل از آزمایش و یا مصرف محصول، شکل ارائه و اطلاع رسانی - که روی جعبه نشان داده شده است- را می‌بیند. در بسیاری از موارد، اتفاق افتاده است که برای یک محصول، برنامه‌ی تبلیغاتی خوبی تدارک دیده شده است. تبلیغات، مخاطب را به سمت کالا هدایت کرده اما در نظر اول و بلافاصله پس از دیدن ظاهر بسته بندی، از خرید و تهیه‌ی آن، صرف نظر کرده است.

نگهدارنده محصول(پوشش) به همراه ارايه‌ی ارزش‌های تصویری یک محصول از یک سازمان خاص، برای گروه مشخصی از مخاطبان را از گروه محصولات بسته یا جعبه می‌شمارند.

ابعاد و حجم بسته بندی، اطلاعات معرفی محصول، تصویر محصول و یا کاربرد آن -تصویری یا نوشتاری - ترغیب احساسی تصویر و تأثیر آن بر روی مخاطب، همخوانی محصول و فرهنگ مصرف با چگونگی فیزیک بسته، همه و همه از موارد منابع تولید یک جعبه به شمار می‌رود.